Karol Rakoczy (1928-1950), żołnierz Narodowego Zjednoczenia Wojskowego.

Po zakończeniu okupacji niemieckiej wstąpił do NZW. Służył w oddziale Jana Malinowskiego „Stryja” w działającym w Obwodzie “Mewa” (11 GO NSZ). Do 1949 r. uczestniczył w pacyfikacjach posterunków MO i placówek UB na terenie powiatu rypińskiego i zachodniej części mławskiego. 11 lutego 1949 r. przebywający w bunkrze oddział „Stryja” otoczony został przez żołnierzy KBW, funkcjonariuszy UB, MO oraz członków ORMO. W wyniku wymiany ognia zginęło kilku partyzantów. Ciężko ranny w plecy Rakoczy został zatrzymany przez funkcjonariuszy UB wraz z współtowarzyszami walki Sewerynem Orylem “Kanciastym”, Henrykiem Dąbrowskim “Wnukiem” i Stanisławem Konczyńskim “Kundą”. Następnego dnia został poddany brutalnemu śledztwu, w wyniku którego decyzją Woskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 18 listopada 1949 r. został skazany na karę śmierci. Najwyższy Sąd Wojskowy oraz prezydent Bolesław Bierut nie skorzystali z prawa łaski. Stracony 29 marca 1950 r.

Opracowała Milena Bykowska na podstawie:

T. Swat, „… Przed Bogiem i historią”. Księga ofiar komunistycznego reżimu w Polsce lat 1944-1956. Mazowsze, Warszawa 2003.