Ludwik Świder (1893-1952) – oficer zawodowy Wojska Polskiego.

Przed niemiecką agresją na Polskę we wrześniu 1939 r. służył w 25 Pułku Piechoty w Piotrkowie Trybunalskim. Jego losy w okresie okupacji niemieckiej nie zostały zbadane. Po zakończeniu II wojny światowej, pod fałszywym nazwiskiem Johann Puk, przebywał w Berlinie Zachodnim. Podstępnie aresztowany 21 lub 23 lipca 1951 r. przez funkcjonariuszy NKWD i przewieziony do Berlina Wschodniego. W trakcie śledztwa, prowadzonego na terenie sowieckiej strefy okupacyjnej Niemiec, stracił ponad dwadzieścia zębów. W lutym 1952 r. przewieziony do Polski i przekazany w ręce funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Włączony do sprawy o krypt. „Obszar” – jednej ze spraw prowadzonej w ramach operacji „Cezary” stworzonej w celu opanowaniu krajowych struktur Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.

Decyzją Wojskowego Sadu Rejonowego w Warszawie z 23 czerwca 1952 r. został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 19 grudnia 1952 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.