Edmund Tudruj ps. „Mundek”(1923-1949), żołnierz Armii Krajowej / Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.

Od najmłodszych lat związany z Lubelszczyzną. W 1941 r. wstąpił do konspiracji. Służył w oddziale kpt. Stanisława Łukasika „Rysia”. Po zakończeniu okupacji niemieckiej powrócił w rodzinne strony, gdzie jesienią 1944 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy NKWD. Trafił do sowieckiego obozu dla jeńców wojennych i internowanych nr 270 w Borowiczach, jednego z najcięższych dla Polaków. W marcu 1946 r. powrócił do kraju i wstąpił do oddziału kpt. „Rysia”. W 1947 r. por. „Mundek” kontynuował działalność niepodległościową w oddziale „Julka”. tym samym roku mjr “Zapora” zaproponował mu wyjazd na Zamojszczyznę. Poszukiwany przez funkcjonariusz komunistycznego aparat represji często zmieniał miejsce zamieszkania. Ostatecznie zdecydował się na opuszczenie kraju wraz z mjr. „Zaporą” i kpt. „Rysiem”, podczas której 16 września 1947 r. został aresztowany w Nysie przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach.

15 listopada 1948 r. skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na karę śmierci. Stracony w więzieniu mokotowskim 7 marca 1949 r. wraz z mjr. „Zaporą” i pięcioma innymi współtowarzyszami.

Opracowała Milena Bykowska na podstawie:
T. Swat, „… Przed Bogiem i historią”. Księga ofiar komunistycznego reżimu w Polsce lat 1944-1956. Mazowsze, Warszawa 2003.