Arkadiusz Wasilewski „Biały” (1925-1949), żołnierz Armii Krajowej, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.

Do AK wstąpił w 1943 r. po ucieczce z prac przymusowych, na które został skierowany po niemieckiej agresji na Polskę w 1939 r. Ukrywał do domu kobietę pochodzenia żydowskiego, której życie zagrożone było w wyniku polityki narodowościowej niemieckiego okupanta. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na tereny Polski zgłosił się Wojska Polskiego. Skierowany do Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego – formacji stworzonej do likwidacji antykomunistycznego podziemia zbrojnego, ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia KBW, po czym zdezerterował i ukrywał się na terenie Lubelszczyzny. W 1945 r. skorzystał z amnestii ogłoszonej przez władze komunistyczne i ujawnił się. W grudniu został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa pod zarzutem współpracy z „reakcją”. Brutalnie przesłuchiwany na Zamku Lubelskim nie przyznał się do winy, skutkiem czego został zwolniony. Wstąpił do oddziału mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. W 1947 r. podjął nieudaną próbę przedostania się na Zachód. Aresztowany w punkcie kontaktowym w Nysie wraz z współtowarzyszami walki. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 15 listopada 1948 r. został skazany na karę śmierci. Stracony 7 marca 1949 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

Szczątki Arkadiusza Wasilewskiego odnaleziono latem 2012 r. na kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

Opracowała Milena Bykowska na podstawie:
T. Swat, „… Przed Bogiem i historią”. Księga ofiar komunistycznego reżimu w Polsce lat 1944-1956. Mazowsze, Warszawa 2003.